5 sierpnia 2017 r.
Około godziny 18-tej dojeżdżamy do parkingu przed wyjściem na masyw De Syv Sostre (Siedem Sióstr). Ten potężny łańcuch górski położony jest na wyspie Alsten i składa się z 7 wierzchołków.
Planujemy nocleg gdzieś w górach, więc pakujemy do plecaków cały sprzęt biwakowy i zapas jedzenia.
Przy pięknej pogodzie i w super nastrojach zaczynamy podejście na położony najbardziej na północ i najwyższy szczyt masywu - Botnkrona (1072 m)
Parking jest na wysokości ok. 72 m n.p.m., więc do pokonania mamy 1000 m przewyższenia. Początkowo szlak wznosi się łagodnie. Przez chwilę idziemy wzdłuż sztucznego zbiornika wodnego.
Gdzieś po 30 minutach marszu szlak robi się bardziej stromy i ciekawszy.
Chwilami przypomina nam nasze wędrówki ferratami w Austrii :-) (czyt. tutaj) Niektóre fragmenty stromych, gładkich ścian zabezpieczone są linami, które mogą być szczególnie pomocne, gdy skała się mokra.
Niestety, miejsca odpowiedniego na namiot nie znajdujemy, a poza tym trochę liczymy, że uda nam się przenocować na szczycie :-)
Końcówka podejścia na szczyt jest bardzo stroma, ale widoki z góry wynagradzają każdy wysiłek.
Na szczycie Botnkrony (1072 m) szukamy miejsca do spania. Nawet udaje się nam znaleźć płaskie i w miarę równe miejsce, ale skała jest tak ostra, że obawiamy się, że przetnie lub przetrze namiot i maty...Rezygnujemy ze spania na szczycie, ale spędzamy w tym pięknym miejscu jeszcze trochę czasu i gotujemy sobie kolację.
Po jednej stronie masywu - tej od Morza Norweskiego wszystko w dole przysłonięte jest mgłą. Z drugiej strony mamy widok na fiordy, wysepki i część kontynentalną Norwegii.
Na zdjęciu poniżej widok na kolejne siostry - szczyty masywu De Syv Sostre
W końcu postanawiamy opuścić szczyt. Trochę jeszcze liczymy, że uda nam się znaleźć jakieś miejsce na rozbicie namiotu, ale liczymy się też z tym, że będziemy musieli zejść w okolice parkingu, żeby przenocować.
Schodzimy niecałe 200 m i docieramy do dużego pola śniegu.
Idziemy jeszcze chwilę i zupełnie niespodziewanie znajdujemy idealne miejsce na nocleg.
To schowana między głazami trawiasta dziura. Trochę węższa niż szerokość namiotu, ale udaje nam się upchnąć w niej nasz domek. Śpimy gdzieś na wysokości 900 m n.p.m. Nastawiamy budziki, bo w planach mamy zdjęcia wschodu słońca.
Rano wszechobecna mgła zmienia nasze plany. Śpimy do bólu licząc, że widoczność się poprawi, ale niestety - pogoda bez zmian.
Zwijamy nasze obozowisko i idziemy na jeszcze jeden szczyt masywu - Grytfoten (1019 m), mając nadzieję, że będzie wystawał ponad chmury.
Widocznie cały limit szczęścia do pogody na "siostrach" wykorzystaliśmy wczoraj, bo z Grytfotenu widoczności nie mamy żadnej...
Jeszcze przez godzinę schodzimy we mgle. Szlak prowadzący na Grytfoten jest naszym zdaniem łatwiejszy i chyba dobrze wybrać go jako drogę zejściową, jeżeli wchodzi się na oba szczyty.
